Ludzki enterowirus D68 (EV-D68) został po raz pierwszy wyizolowany w Kalifornii w 1962 roku. Chociaż jest rzadki, stał się w ostatnich czasach bardziej rozpowszechniony. Podobnie jak w przypadku innych enterowirusów, EV-D68 powoduje choroby układu oddechowego głównie u dzieci, ale poza tym jest niezwykły i specyficzny, ponieważ posiada wspólne cechy epidemiologiczne i biologiczne z ludzkimi rinowirusami.
Infekcje wywołane enterowirusami są na ogół łagodne, a ludzie często nie wykazują żadnych objawów podczas zakażenia lub pojawiają się u nich jedynie objawy przypominające przeziębienie. Powszechna w infekcjach enerowirusowych jest gorączka. Jednak w niektórych przypadkach, enterowirusy mogą atakować ośrodkowy układ nerwowy i powodować paraliż, a nawet śmierć. Dzieci z astmą lub osoby z osłabionym układem odpornościowym są zatem bardziej narażone na powikłania lub poważną chorobę.
Rozprzestrzenianie się wirusa
Enterowirusy są najczęściej wykrywane w:
- wydzielinach z oczu, nosa i ust (ślinie, śluzie lub plwocinie) osoby zakażonej;
- kale osoby zakażonej;
- płynie z pęcherzy w jamie ustnej osoby zakażonej;
Nawet jeśli zarażona osoba nie ma widocznych objawów, może przenosić żywotny wirus na inne osoby lub do środowiska. Uważa się, że najbardziej prawdopodobną drogą przenoszenia enterowirusów, w tym EV-D68, jest przenoszenie zakażonych wydzielin z osoby na osobę przy bliskim kontakcie osobistym. Osoby niedawno zakażone enterowirusami, mogą wydalać wirusa z dróg oddechowych i kału, nawet przez kilka tygodni i mogą to robić bez widocznych objawów.
Zaraźliwość
Według szacunkowych danych CDC, każdego roku w Stanach Zjednoczonych dochodzi od 10 do 15 milionów zakażeń enterowirusami innymi niż polio. Mają one charakter sezonowy i występują najczęściej w miesiącach letnich i jesiennych. Enterowirusem innym niż polio, może zostać zarażony każdy człowiek ale to niemowlęta, dzieci i nastolatkowie są bardziej narażone na zarażenie i zachorowanie. W miarę dorastania dziecka, ekspozycja na enterowirusy inne niż polio, umożliwia jego układowi odpornościowemu rozwój odporności na przyszłe infekcje.
Podczas kaszlu i kichania, osoba zarażona może rozprzestrzeniać do środowiska kropelki wydzieliny z dróg oddechowych, które następnie mogą osadzać się na ubraniu, rękach lub innych częściach ciała zakażonej osoby. CDC nie wskazuje, że wdychanie kropelek jest prawdopodobną drogą przenoszenia, więc wirus, który osadza się na zakażonej osobie lub na powierzchniach, stanowi jedynie częściową drogę przenoszenia.
Niewłaściwe mycie rąk po skorzystaniu z toalety lub zmianie pieluch zarażonego niemowlęcia, może również przyczynić się do zarażenia. Zarażona osoba może dotknąć oczu, nosa lub ust, przenieść wirusa na ręce, a następnie na inne osoby lub powierzchnie.
