Wirus Ebola jest wirusem otoczkowym, wywołującym gorączkę krwotoczną Ebola (chorobę wywołaną wirusem Ebola, EVD). Pierwsze ogniska choroby pojawiły się w Afryce w 1976 r. Sposób w jaki wirus się pojawia (metoda przenoszenia) nie jest ściśle określona. Jednak obecne dowody sugerują, że wirus żyje w nietoperzach owocożernych. Kontakt z zakażonym zwierzęciem (ugryzienie, kontakt z wydzielinami ciała lub narządów) powoduje wstępne przeniesienie ze zwierząt na ludzi. Przeniesienie z człowieka na człowieka dokonuje się przez uszkodzoną skórę lub błony śluzowe oraz kontakt z zakażoną krwią i płynami ustrojowymi.
Rozprzestrzenianie się wirusa
Uważa się, że gorączka krwotoczna Ebola nie jest przenoszona drogą powietrzną, wodą czy w pożywieniu. Jednakże spożycie surowego, zainfekowanego mleka, surowego mięsa lub organów zainfekowanego zwierzęcia, może być źródłem potencjalnego zakażenia ludzi. Cała żywność (zwłaszcza mięso) powinna być dokładnie ugotowana, aby zapobiec przeniesieniu wirusa. Poprzednie ogniska EVD rozprzestrzeniały się poprzez rodzinę i przyjaciół osoby zakażonej. Uważa się, że jest to spowodowane przez bardzo bliski kontakt z wydzielinami podczas opieki nad chorym członkiem rodziny lub zajmowaniem się ciałem po śmierci (kiedy to osoby postronne są narażone na ekspozycję na zakażone płyny ustrojowe).
Kiedy wirus zostanie przeniesiony z człowieka na człowieka, wirus może być przeniesiony na inne osoby poprzez:
- kontakt z krwią lub wydzielinami zarażonej osoby (kontakt bezpośredni), za życia lub po jej śmierci;
- narażenie na zakażone igły, bandaże, ubrania lub inne zakażone przedmioty (kontakt pośredni);
Zaraźliwość
W przypadku gdy osoba zakażona ma objawy EVD to ludzie leczeni z tej choroby nadal mogą przenosić wirusa przez nieznany czas, nawet jeżeli typowe symptomy ustały. Zakażonych uważa się za jednostki zakaźne tak długo jak długo wirus utrzymuje się w ich krwi lub płynach ustrojowych, co może trwać nawet do ośmiu tygodni, bazując na ograniczonych dowodach z poprzednich epidemii.
